فناوری‌های جهانی عمدتاً بر اساس مفروضات فرهنگی و زبانی غرب تدوین شده‌اند. هنگامی که آموزش‌ها صرفاً به ترجمه منابع خارجی محدود می‌شود، زبان، مثال‌ها، و سناریوهای آموزشی ممکن است برای دانش‌آموز ایرانی نامأنوس و غیرجذاب باشد. استفاده از الگوهای بومی به این معناست که مثال‌های مورد استفاده در آموزش برنامه‌نویسی، مفاهیم ریاضی، و حتی طراحی بازی‌ها، می‌تواند از اساطیر، تاریخ، معماری، و مسائل روز جامعه ایران الهام بگیرد. این امر نه تنها فرآیند یادگیری را تسهیل می‌کند، بلکه حس مالکیت و تعلق فرهنگی را به فناوری در دانش‌آموز تقویت می‌نماید.
آموزش برنامه‌نویسی از سنین پایین، سنگ بنای مهندسان و توسعه‌دهندگان آینده کشور است. اگر این آموزش‌ها بر پایه پلتفرم‌ها یا زبان‌هایی شکل بگیرد که دارای «در پشتی» (Backdoor) یا وابستگی انحصاری هستند، عملاً نسل آینده را برای وابستگی فناورانه تربیت کرده‌ایم. الگوهای بومی اطمینان می‌دهند که اصول کدنویسی و امنیت سایبری از همان ابتدا با در نظر گرفتن آسیب‌پذیری‌های رایج در محیط ملی و با تکیه بر استانداردهای امنیتی داخلی آموزش داده می‌شوند. این امر، «امنیت» را به عنوان یک مفهوم ذاتی در DNA توسعه‌دهندگان آینده ما نهادینه می‌کند.
نقش فعال مؤسسات توسعه‌دهنده بومی در این روند بسیار پررنگ است. یکی از این موسسات "یاسان "نام دارد.یاسان یک محیط یادگیری پروژه‌محور و منطبق با اصول علوم شناختی و یک همراهِ پشتیبان برای بچه‌هاست تا قدم‌به‌قدم مهارتهای موفقیت در عصر دیجیتال را بیاموزند.مؤسساتی چون یاسان که به‌طور تخصصی بر آموزش برنامه‌نویسی و بازی‌سازی رایانه‌ای به کودکان و نوجوانان تمرکز دارند، در خط مقدم این رویکرد بومی قرار داشته و نقش آنها حیاتی است. این مؤسسات صرفاً مفاهیم انتزاعی را آموزش نمی‌دهند؛ بلکه با ایجاد کارگاه‌ها و پروژه‌های عملی (به خصوص در حوزه بازی‌سازی که شدیداً جذاب است)، به کودکان می‌آموزند که چگونه دانش خام کدنویسی را به محصولات فرهنگی و کاربردی بومی تبدیل کنند. برای مثال، ساخت یک بازی درباره حافظ یا آموزش یک مفهوم علمی با استفاده از یک شخصیت ملی، از طریق ابزار بومی، بسیار تأثیرگذارتر از کپی کردن یک بازی غربی است.از سوی دیگر، با تأکید بر تولید محتوای اورجینال و بومی، این مؤسسات به نسل جدید می‌آموزند که چگونه خالق باشند و از مالکیت فکری خود دفاع کنند، نه مصرف‌کننده صرف فناوری‌های تولید شده در جای دیگر.
در نهایت اینکه ارتقای سواد رایانه‌ای صرفاً به معنای توانایی استفاده از ابزار نیست، بلکه به معنای توانایی تولید و کنترل آن ابزار است. با تکیه بر الگوهای بومی و حمایت از نهادهایی که در عمق فرهنگ ملی ریشه دارند، ایران می‌تواند نسلی را تربیت کند که نه تنها در جهان دیجیتال حضور دارد، بلکه فعالانه در شکل‌دهی آینده آن در راستای منافع و هویت ملی نقش‌آفرین باشد.
